Από Ηλίας Καλαϊτζής
αναδημοσίευση απο: www.advendure.com
Και να θυμάστε ένα πράγμα: ο αγώνας ξεκινάει το απόγευμα! Ήταν τα λόγια του Χρήστου Κατσάνου, διοργανωτή του Rodopi Advendurun 100 miles και του Rodopi challenge 50 miles! Ακόμα ο νους μου βρίσκεται στους ήχους της άγριας φύσης, τις εικόνες που δεν μπορούν εύκολα να ξεκολλήσουν τα μάτια από πάνω, εκεί που ξαφνικά ακούς μια πανδαισία ήχων, από διάφορα πουλιά, εικόνες από μικρά και μεγάλα ερπετά να περνούν από μπροστά σου, το ορμητικό και άλλοτε ποιο ήρεμο πεντακάθαρο νερό, από κάθε σημείο του φοβερού αγνώστου δάσους της Ροδόπης! Νιώθω πραγματικά τυχερός που μέσα σε τρία χρόνια που ξεκίνησα το τρέξιμο, κατάφερα πριν λίγες ημέρες να βρεθώ στην εκκίνηση ενός αγώνα -ορόσημο- για όποιον ασχολείται με το ορεινό τρέξιμο και όχι μόνο! Έναν αγώνα φτιαγμένο από ανθρώπους που βλέπεις στα μάτια τους το πόσο αγαπούν αυτό που κάνουν και στόχος τους είναι να ζήσει κάθε αθλητής αυτή την εμπειρία!
Ξεκινώντας από την Πρέβεζα με ενδιάμεσο σταθμό την γενέτειρα μου την Θεσσαλονίκη, έφτασα στο Δασικό Χωριό της Χαϊντού, όπου κατά τη διαδρομή, λίγο πριν φτάσεις, τα δέντρα σε αγκαλιάζουν σαν καλωσόρισμα .Ο καιρός άρχισε να κλείνει, αλλά όπως μου είπε ένας φίλος από τα μέρη αυτά, όταν τον ρώτησα για βροχή κλπ μου είπε μακάρι να σας βρέξει! θα δεις μοναδικά χρώματα! Μπα λέω! και όμως είχε δίκιο! Στήνοντας την σκηνή, άρχισε να βρέχει και το τοπίο άρχισε να αλλάζει χρώματα!
Ξαφνικά στο στήσιμο της σκηνής, και για όσο ανέμενα τους φίλους μου από την Πρέβεζα τους έμπειρους Ουλτράδες Σίμο και Βασίλη, τα αχώριστα αδέρφια- brothers, βγήκε από την διπλανή σκηνή ο Δημήτρης και χωρίς να υπάρξει διάλογος, άρχισε την δουλειά και με βοήθησε να την στήσουμε μαζί .Όταν ήρθαν οι φίλοι μου και ταχτοποιηθήκαμε, πήγαμε να πάρουμε τους αριθμούς από τον χώρο υποδοχής. Καλώς τους! καλώς ήρθατε! με χαρά τα κορίτσια μας υποδέχθηκαν και μας έδωσαν τους αριθμούς μας με τα αντίστοιχα δώρα της κορυφαίας εταιρίας The North Face.Αμέσως φαγητό της διοργάνωσης και μετά από λίγο κουδούνες να χτυπούν πολλές φορές. Τι γίνεται ρε παιδιά, ρωτάω κάποιον παλιό!! Ααα τίποτα!! O Χρήστος ο Κατσάνος θα είναι! μας μαζεύει για τεχνική ενημέρωση. Ξαφνικά τον βλέπω να αγκαλιάζει τον φίλο και συνδιοργανωτή του αγώνα Λάζαρο Ρήγο, μια αγκαλιά γεμάτη εμπειρίες και συγκινήσεις. Λοιπόν ξεκινάμε! καλώς ήρθατε στην οικογένεια του ROUT! Στην αρχή δεν καταλάβαινα και πολλά, μετά πήγα μπροστά - μπροστά και με θαυμασμό καθηλώθηκα στις συμβουλές για τον αγώνα της επόμενης. Τότε είπε "Και να θυμάστε ο αγώνα ξεκινάει αύριο το απόγευμα … "ΛΕΩ από μέσα μου, μα τι λέει! αύριο στις έξι το πρωί ξεκινάμε! μου λέει ένας δίπλα θα δεις αύριο, έχει δίκιο! .Ακολούθως γρήγορα στις σκηνές για την ετοιμασία σακιδίου κλπ και σχετικά νωρίς για ύπνο.
Στις τέσσερις το πρωί κουδούνες να ηχούν παντού και ένας να φωνάζει για ξυπνήστε! για
ξυπνήστε! ανοίγω την πόρτα της σκηνής και βλέπω όλο χαρά και ζωντάνια τον Χρήστο Κατσάνο με την κουδούνα στο χέρι να μας ξυπνάει με γέλια και χαρές! Ώρα 06:00..... αντίστροφη μέτρηση και ξεκίνημα με φακούς κεφαλής από το δασικό χωριό για που;;; Για το άγνωστο. Η πορεία στην αρχή κατηφορική και υπήρχε κουράγιο για κουβέντα με τους συναθλητές. Καλημέρα! πως πάει ;πρώτη φορά; Ναι, μου λέει αλλά έκανα πέρσι το μεγάλο. Δηλαδή τον ρωτάω ; Τα 167 χιλιόμετρα μου λέει ! Τρομαγμένος τον άφησα και άρχισα να σκέφτομαι να τρέξω ποιο σιγά, να πάω ποιο γρήγορα, θα βγάλω τον αγώνα μετά;
Προχώρα, είπα στον εαυτό μου! είναι νωρίς για τέτοιες σκέψεις ...Μετά, τα χιλιόμετρα άρχισαν να φεύγουν ευχάριστα! ιδίως όταν μπήκαμε στο δάσος με το κατηφορικό μονοπάτι. Φτάσαμε στον πρώτο σταθμό στο 26 km, στην Πρασινάδα … παντού χειροκροτήματα! Κοιτάω πίσω ήμουν μόνος! μπα! για εμένα γίνεται αυτό;;; μπράβο! μπράβο σου! τα πας τέλεια! συνέχισαν να φωνάζουν, κάτσε εδώ! Αμέσως έρχεται ένας ψηλός εθελοντής, κοιτώντας με στα μάτια, φίλε μου! να σου βάλω νερό, ισοτονικό και μου παίρνει τα μπουκάλια από το γιλέκο να τα γεμίσει, αμέσως άλλος μου φέρνει το σακίδιο drop bag μου το ανοίγει ρωτώντας με τι θέλω να αλλάξω να φορέσω! λέω δεν είναι δυνατόν! ούτε σε σουίτα ιδιωτικού νοσοκομείου! Μετά από λίγο αφού μου φόρεσαν το σακίδιο, με ενθάρρυναν για την συνέχεια του αγώνα και όλοι μαζί χειροκρότημα και μπράβο πάμε κλπ!!!
Το ταξίδι στο δάσος με τις εναλλαγές τοπίου συνεχίζεται ακούγοντας τις φωνές του δάσους! σε λίγο έτρεχα ήδη μόνος μου.. ώσπου στο 31 χιλιόμετρο μπροστά ο Χρήστος σε μια πηγή … λοιπόν καλώς την Πρέβεζα! πλύνε πρόσωπο καλά, πιες νερό και σε δέκα χιλιόμετρα ο επόμενος σταθμός!!!
Χρήστο, του λέω, θα γράψω ένα άρθρο για τον αγώνα να ξέρεις, είστε φοβεροί! και μου απαντάει με γέλια: για να γράψεις πρέπει να τερματίσεις πρώτα και σήμερα θα έχουμε δύσκολο αγώνα με τόσο ζέστη! Αμέσως άρχισα να σκέφτομαι πάλι την ίδια κουβέντα “παιδιά ο αγώνας ξεκινάει το απόγευμα”... και τότε σκέφτηκα τον δάσκαλο μου, τον Δημήτρη Γιωργοπετρη που μου έλεγε όλα θα πάνε καλά θα το δεις, μην χρεωθείς στην αρχή κοιτά να το απολαύσεις και να τερματίσεις!
Έπειτα αλλά δέκα χιλιόμετρα κατηφορικά, βλέποντας τους πρώτους να γυρίζουν ήδη ανάποδα. Μια ωραία αίσθηση χαρά, κουράγιου ο ένας στον άλλο ,πράγμα που το χρειαζόμασταν όλοι! Φτάνοντας στην Ζαρκάδια στο 41 χιλιόμετρο, αμέσως πάλι οι εθελοντές κατά πάνω σου: καλώς ήρθες! κάτσε τι να σου φέρω! θέλεις μπιφτέκι με ρύζι;;; Λέω δεν είναι δυνατόν τόσο μα τόσο φοβεροί εθελοντές με πηγαία αίσθηση της προσφοράς! Αφού με τάισαν, με πότισαν, με καλή ψυχολογία χαιρετηθήκαμε και συνέχισα το δρόμο της επιστροφής. Σε ένα δύσκολο σημείο, βρίσκω ένα ζευγάρι εθελοντών που αφού μου έδωσαν λίγο νερό και κουράγιο, συνέχισα και έφτασα πάλι στην Πρασινάδα στο 57 χιλιόμετρο, που εκεί με ακόμα περισσότερη αφοσίωση οι εθελοντές να μας βοηθήσουν με τους ανθρώπους της ομάδας διάσωσης να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για φουσκάλες στα πόδια κλπ.
Δέκα λεπτά εκεί και πάλι ξεκίνημα για τα επόμενα δύσκολα πλέον 25 χιλιόμετρα. Εδώ πλέον ο χρόνος άρχισε να δυσκολεύει, να έρχεται το απόγευμα, να αναρωτιέμαι τι κάνω, θα τον βγάλω τον αγώνα; μια συνεχή συζήτηση μια πάλη με τον εαυτό μου αλλά σκεφτόμενος την υπόσχεση ότι θα κάνω ότι μπορώ γεννιόταν λίγο ακόμα κουράγιο, ήξερα ότι η οικογένεια μου, οι φίλοι μου περίμεναν να με δουν χαρούμενο να τερματίζω και τότε είπα τέλος! αυτό θα κάνω!
Άρχισα να τρέχω παρά την κούραση μέχρι που βρέθηκα σε ένα μεγάλο ποτάμι που μετά το γεφυράκι με περίμεναν οι ίδιοι εθελοντές, το ζευγάρι που είδα πριν! όχι λέω, δεν είναι δυνατόν! έχω παραισθήσεις! φτάνοντας μου χαμογελάνε και μου είπαν! μπράβο φίλε μου, φέρε μου τα παγούρια γιατί έχεις ακόμα 18 χιλιόμετρα, θα χρειαστείς νερό ,πάει στο ποτάμι και με χειροκρότημα με αποχαιρέτησαν πάλι.
Εκεί κατάλαβα ότι τα πράγματα δυσκολεύουν. Όλο δύσκολη ανηφόρα και με το φως της ημέρας να
πέφτει σιγά σιγά, μόνος, χωρίς κανένα συναθλητή πλέον μαζί μου, για ώρα αρκετή. Εκεί άρχισαν οι πόνοι στα πόδια αλλά δεν ήθελα να τους δώσω σημασία. Άρχισα τότε να τραγουδάω το τραγούδι του ROUT, το τραγούδι που τόσο ωραία σου περνά τα συναισθήματα του, πως να συνεχίσεις τον αγώνα .. “Ακούω μόνο την καρδιά ...θέλεις κάπου να ξαποστάσεις μα δεν σε αφήνει η διαδρομή...σκοτάδι πέφτει και φοβάμαι” ..έτσι τα χιλιόμετρα άρχισαν και πάλι να φεύγουν.
Εκεί στην δύσκολη ανηφόρα βλέπω τον Δημήτρη, τον γείτονα της σκηνής μου, όπου είχε κουραστεί και αυτός και αφού δώσαμε ο ένας στον άλλον κουράγιο συνεχίσαμε! 19.00 η ώρα... ήδη στο βουνό αρχίζει να νυχτώνει φτάσαμε τον δασικό χωματόδρομο των τελευταίων χιλιομέτρων ξέροντας πως ότι και να γίνει φτάνουμε!
Όλο χαρά τότε αρχίζω να τρέχω πάλι χωρίς να ξέρω το πως αφού έτρεχα ήδη για 75 χιλιόμετρα παρά τους πόνους, ώσπου βλέπω δεξιά έναν συναθλητή εξαντλημένο και του λέω: πως είσαι φίλε μου; είμαι χάλια, ζαλίζομαι δεν μπορώ άλλο … ωχ λέω αφυδατώθηκε και αμέσως του δίνω νερό και λίγο μπάρα να πάρει τα πάνω του! Δεν ήξερα τι να κάνω και ήμασταν μόνοι στο σκοτάδι όποτε σκέφτηκα τι θα κάνω το καλύτερο ,θα τερματίσουμε μαζί τον αγώνα τέλος! Φίλε μου, πιάσε με από το χέρι και πάμε και μην φοβάσαι και ξαφνικά αρχίζουμε μαζί αγκαλιά να περπατάμε γοργά μέσα στην νύχτα! Όσο κούραση και αν είχα η χαρά μου που βοηθούσα έναν άγνωστο συναθλητή μου πηγαίνει στον τερματισμό με γέμιζε από δύναμη και κουράγιο! Σε κάθε στροφή εν γνώση μου του έλεγα και ένα ψέμα, σε δυο στροφές φτάνουμε φίλε μου και δώστου πάλι κουράγιο! Τα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα ήταν και τα ποιο χαρούμενα και ουσιαστικά για εμένα πράγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ! Λίγα μέτρα πριν το τέλος του δίνω τα μπατόν και του λέω: τρέξε να τερματίσεις γιατί το αξίζεις πραγματικά! Ακούγοντας αυτό πράγματι ξεχνώντας την κατάσταση που ήταν, ξεδιπλώνεται σαν γίγαντας και άρχισε να τρέχει και μόλις άκουσα τις κουδούνες του τερματισμού του συγκινήθηκα τόσο πολύ, που ένιωσα σαν να τερμάτισα πρώτος στον ποιο δύσκολο αγώνα του κόσμου!
Φτάνω κατάκοπος στον τερματισμό μετά από 15 ώρες και 28 λεπτά και βλέπω τον Ηλία Σπυριδόπουλο, ακούραστο, όρθιο, να μου φοράει το μετάλλιο και να με αγκαλιάζει! πέντε μέτρα μακριά και την ώρα που πήγα να κάτσω ακούω δυνατά εεεε … Πρέβεζαααα μπράβο έλα πάμε για φωτό … και βλέπω τον Χρήστο Κατσάνο να με τραβά δυνατά και να με σφίγγει στην αγκαλιά του. είδες;;; τα κατάφερες έκανες σήμερα ένα μεγάλο πράγμα μου λέει καλώς ήρθες στην οικογένεια των Ουλτρας και φωτογραφηθήκαμε κάτω από την αψίδα του τερματισμού.
Ο αγώνας τελείωσε με την βοήθεια του Θεού, χαρίζοντας και μαθαίνοντας μας πολλά για την αξία του ανθρώπου, την πρόσφορα, την ανιδιοτέλεια, την ομορφιά της ζωής!
Εις το επανιδείν!
Ηλίας Καλαϊτζής
