O ROUT είναι ένα πεδίο δράσης. Υπάρχουν και άλλα σε άλλους χώρους αθλητικούς και μη. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι αναγκάζουν τους ανθρώπους να επαναπροσδιορίσουν τα σωματικά, πνευματικά και ψυχικά (σε όποιον πιστεύει σε αυτό) τους όρια. Και γιατί να μπαίνουν αθλητές στη διαδικασία αυτή; Α ναι. Έχουν απαντήσει οι έρευνες.
Η πρόκληση, η αυτογνωσία, η εμπειρία, η ενδυνάμωση χαρακτήρα, η αλληλεγγύη, η αλλαγή της κοσμοθεωρίας ίσως κάποιων..
Να επισημάνουμε βέβαια ότι ο αγώνας δεν έχει μαγικές ιδιότητες. Μπορεί κάποιος να θέλει να τον τρέξει μόνο και μόνο για να δημοσιεύσει το μετάλλιο στο φατσοβιβλίο...Ίσως. Ίσως κι από 10 διαφορετικές γωνίες...
Το
διαφορετικό με τον ROUT είναι το παρθένο φυσικό περιβάλλον, η ημιαυτονομία του αγώνα με τους 6
σταθμούς τροφοδοσίας, που τον εντάσσουν σε αγώνες περιπέτειας με σχετική
ασφάλεια και φυσικά η κοινότητα του ROUT, που τον εξαιρεί από τους καθαρά
εμπορικούς αγώνες και μας κάνει να θέλουμε να πάμε όσο μακριά και να’ ναι.
Προπονητικά έχω λύσει τις απορίες μου για τους αγώνες υπεραπόστασης. Πάντα πίστευα ότι ένας προπονητής ΠΡΕΠΕΙ να βιώσει τα βιολογικά φαινόμενα που διαβάζει στα βιβλία, αλλιώς δεν είναι ολοκληρωμένος προπονητής.
Έχω καταλήξει ότι υπάρχει κοινός τόπος σε αυτό που ψάχνει ο δρομέας αντοχής του στίβου, του μαραθωνίου και του υπερμαραθωνίου και ότι η μικρότερη απόσταση δε μειώνει την «απόλαυση της υπέρβασης, του επιτεύγματος ή της αυτογνωσίας»…
Ρωτήστε έναν αθλητή 5 χλμ τι προπόνηση έχει κάνει, πώς ζει με
την ομάδα του, πώς βλέπει τον προπονητή του, τι νιώθει στα πόδια και τα
πνευμόνια του όταν τερματίζει, πώς παίζεται το αποτέλεσμα με τη λεπτομέρεια,
πώς κατατάσσεται στους ελίτ ή μη…
Αυτό που δεν έχω απαντήσει ακόμα ξεκάθαρα είναι γιατί η αναζήτηση του σωματικού πόνου, της μοναξιάς και του απόκοσμου είναι τόσο θελκτική για κάποιους.
Φυσιολογικά θα μας έλεγαν "φρικιά". Δεν πρόκειται όμως για μαζοχισμό. Όσο και να βρίσκονται οι απαντήσεις στην 1η παράγραφο σύμφωνα με τις μελέτες, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι ωραία. Ούτε να πονάς μέχρι τα αυτιά, ούτε να είσαι μόνος και ανήμπορος νυχτιάτικα σε ένα δάσος με αρκούδες και λύκους για αρκετές ώρες.
Φέτος (2023) κάτι παραπάνω κατάφερα να απαντήσω, γιατί ταπεινώθηκα πολύ με λάθη που έκανα στον εξοπλισμό μου. Για 60 χλμ βασανίστηκα άσχημα. Απλά. Και λίγο πριν τον τερματισμό –άργησα- ΤΟ ΔΕΧΤΗΚΑ. Και στον τερματισμό κατάλαβα ότι ΕΥΤΥΧΩΣ που δε σταμάτησα (εφόσον δεν είχα σοβαρό λόγο τραυματισμού).
O ROUT θέλει φοβερή οργάνωση και προγραμματισμό για την προπόνηση και τον εξοπλισμό που θα πάρεις. Αν έχεις αρκετές θεωρητικές γνώσεις γύρω από την επιστημονική περιοχή του αθλητισμού και τις περιπέτειας, είναι σχεδόν ηδονιστικό να τις επιβεβαιώνεις βιωματικά. Ειδικά αν βγαίνουν σωστές οι προβλέψεις σου, νιώθεις ο άρχοντας των πάντων!
Επειδή όμως shit happens όπως έλεγε και ο Forest Gump, στην περίπτωση που γίνουν λάθος προβλέψεις γειώνεσαι 2 φορές χειρότερα από κάποιον που δεν το παίζει και πολύ ξερόλας. Άλλωστε, ο παράγοντας Φύση δεν μπορεί να προβλεφθεί απόλυτα.
Το ΑΠΡΟΟΠΤΟ είναι συχνό φαινόμενο και τελικά το μόνο σταθερό είναι ότι όλα είναι ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ.
Στην κοινότητα του aikido στην οποία είμαι μέλος εδώ και 2 χρόνια, έχω χαλιναγωγήσει πιο εύκολα και γρήγορα τον εγωιστικό ανταγωνιστικό μου χαρακτήρα απ’ ότι στο τρέξιμο που το κάνω από 8 χρονών. Το aikido είναι μια καθαρά αμυντική πολεμική τέχνη που δεν έχει σκοπό τη νίκη του αντιπάλου. Απλά παίρνει ό,τι ΑΡΝΗΤΙΚΟ έχει να δώσει ο επιτιθέμενος και το μετατρέπει σε θετικό, οδηγώντας και τους 2 σε ισορροπία.
https://www.facebook.com/watch/?v=269867152633491
Διέπεται από τις αρχές του πολεμιστή (bushido) όπως και άλλες πολεμικές τέχνες, που ήταν ο κώδικας συμπεριφοράς των σαμουράι της Ιαπωνίας τα τελευταία 200 χρόνια πριν την εισβολή των δυτικών στη χώρα. Το βασικότερο συστατικό της φιλοσοφίας αυτής ήταν η παραδοχή ότι η ζωή τους μπορεί να τερματιστεί από στιγμή σε στιγμή, χωρίς να έχει αυτό ίχνος πεσιμισμού, το ανάποδο. Βλέποντας αποσπάσματα από μια συνέντευξη κορυφαίων δασκάλων σε ένα σεμινάριο στη Πολωνία που έγινε φέτος αμέσως μετά τον ROUT, είχα μια αίσθηση ότι ο αγώνας στη Ροδόπη είχε παρόμοια πνευματική επίδραση σε μένα μετά τον τερματισμό. Αξίζουν την προσοχή πιστεύω:O RΟUT είναι τόσο ωραίος, γιατί σε ταπεινώνει και σε κάνει να νιώθεις τόσο ανήμπορος στη μέση του πουθενά, που δεν έχεις άλλη λύση. Ή θα τα παρατήσεις ή θα ΔΕΧΘΕΙΣ πόσο μικρός και ΜΟΝΟΣ είσαι μέσα στη ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΣΗ που σε περιβάλει. Όπως και να το κάνουμε είμαστε μέρος αυτής, όσο και να το ξεχάσαμε..Και μετά απλά περιμένεις να περάσει.
Γι΄ αυτό
είναι και αγώνας επένδυση. Για την καθημερινότητα..
Μυρσίνη Κολυφά, Αθήνα, Οκτώβρης 2023
