Προσπαθώ μέρες τώρα να βάλω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου σε μια σειρά και ομολογώ πως είναι αρκετά δύσκολο. Βλέπεις, όλα μετά από κάποιο καιρό φαίνονται όμορφα. Από τον τερματισμό και μετά, δύσκολα μπορώ να σκεφτώ κάτι αρνητικό και αν με ρωτάς αν θα το ξαναέκανα, θα σου απαντούσα πως ήδη μετράω αντίστροφα. Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Βράδια ολόκληρα δεν κοιμόμουν, σκεπτόμενος με φόβο το άγνωστο που όδευα. Μέσα στον αγώνα πόνεσα πολύ, πάρα πολύ, μου υποσχέθηκα αμέτρητες φορές πως δεν θα το ξανακάνω. Ένιωθα έντονα πως θέλω κάτι να λύσω εκεί μέσα, βιώνοντας τέτοιο πόνο, όμως ποτέ δεν κατάλαβα τι και αν όντως λύνω κάτι. Ασύνδετες σκέψεις. Άνθρωποι που απογοήτευσα, φίλοι, γονείς, κοπέλες. Πράξεις που έχω κάνει και δεν με αντιπροσώπευαν. Για όλα αυτά και άλλα πολλά ένιωθα ότι κατά κάποιο τρόπο, τα πληρώνω μέσα στον αγώνα με αυτόν τον πόνο.
Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να τον αγκαλιάσω όσο μπορούσα. Κατάλαβα πόσο σημασία έχει η συντροφικότητα. Είχα την τύχη βλέπεις, να μοιραστώ κοντά στα 70 χιλιόμετρα με τον Γιάννη. Ο Γιάννης ήταν καταλυτικός για τον αγώνα μου. Μέσα σε τόσες ώρες μοναξιάς, το να έχεις έναν άνθρωπο να σου πει μια κουβέντα εκεί που όλα μοιάζουν μάταια, να μοιραστεί μαζί σου λίγο φαγητό και κάποιες σκέψεις. Είναι ο κόσμος όλος. Ο καθένας όμως κουβαλάει τον δικό του σταυρό και έτσι βρέθηκα πάλι μόνος, να παραπατάω "μεθυσμένος" στα μονοπάτια της Ροδόπης.
Η βροχή ασταμάτητη, αχ αυτή η βροχή. Αλήθεια πόσο ξέπλυμα να χρειαζόμασταν όλοι μας για να συνεχίζει ακάθεκτη για 12 ώρες; Το κρύο έδειχνε τα δόντια του και οι αμφιβολίες δεν άργησαν. Δεν μπορείς να τερματίσεις. Σταμάτα εδώ στον σταθμό. Ούτε ο πρώτος είσαι ούτε ο τελευταίος που θα εγκαταλείψει.
Δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που με παρακινεί τόσο έντονα, αλλά ρε γαμώτο έχω πολύ ακόμα να πονέσω, μέχρι να τα παρατήσω.
Μάζεψα τα κομμάτια μου και πήρα τον κατήφορο για την Ζαρκαδιά 2. Αλήθεια υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πως κινούμαι αέναα, σαν να μην τελειώνει ποτέ όλο αυτό. Η μόνη μου παρηγοριά εκείνη την στιγμή ήταν οι γονείς μου, που ήξερα πως θα με περιμένουν στον σταθμό. Πριν το καταλάβω ο ήλιος είχε αγκαλιάσει την Ροδόπη, και οι γονείς μου εμένα. Οι πόνοι στο σώμα ανυπόφοροι, το μυαλό μπερδεμένο και μπροστά μου ένας μαραθώνιος.
Προσπαθώ να εξαλείψω κάθε συναίσθημα περηφάνιας και να προσγειωθώ στον στόχο μου. Βλέπεις η περηφάνια σε τυφλώνει, νομίζεις πως έχεις καταφέρει κάτι σημαντικό και επαναπαύεσαι. Μπατόν και βήμα το βήμα παίρνω τον ανήφορο και πάλι. Έχει μια γλυκιά γοητεία η ανηφόρα η αλήθεια είναι!. Όσο διαλυμένος και αν είμαι, πάντα αυτή θα επιλέγω. Είναι φαίνεται η φύση του ανθρώπου τέτοια. Καθώς η ανηφόρα μοιάζει με το "τέλειο". Συνεχώς θα προσπαθείς να την κατακτήσεις και μόλις φτάσεις στην κορφή της, έχει και άλλο...
Δεν περνάει πολύ ώρα και να μαι πάλι, ανάμεσα σε φίλους και γονείς. Αφού έφτασα ως εδώ δεν τα παρατάω. 20 χιλιόμετρα να απομένουν και ο τερματισμός ακόμα φαντάζει όνειρο. Ήμουν σε αρκετά άσχημη κατάσταση. Το σώμα είχε παραδοθεί, το μυαλό είχε παραδοθεί, αλλά η ψυχή το ήθελε απεγνωσμένα. Κοιμόμουν και περπατούσα. Προσπαθούσα να μου μιλήσω μήπως και με αφυπνήσω, αλλά άδικος κόπος. Σκεφτόμουν από μέσα μου, δώσε ο,τι έχεις τώρα και από αύριο θα έχεις μια ζωή για να κοιμηθείς.
Ο Καπετάν Θεολόγος με λύγισε, αυτός ο ανήφορος έμοιαζε με αιωνιότητα. Ο χρόνος άλλοτε έτρεχε σαν τρελός και άλλοτε σερνόταν. Στο μυαλό μου μέσα, παίζει ο Νταλί και η ζωγραφιά του "Η εμμονή της μνήμης". Εκείνη την στιγμή ένιωσα αλήθεια πως τον καταλαβαίνω. Πόσο διαφορετικά μπορείς να δεις τα πράγματα, όταν τίποτα "κανονικό" δεν έχει σημασία και γίνεσαι εμμονικός με κάτι; Λίγο κλάμα, λίγες παραισθήσεις, λίγα ουρλιαχτά και αυτό ήταν τελείωσε κι ο Καπετάν Θεολόγος.
Μπροστά μου 10 χιλιόμετρα. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πόσα πολλά μπορεί να είναι 10 χιλιόμετρα! Η νύχτα έχει πέσει και πάλι και εκεί που αργοσβήνω σιγά σιγά, εμφανίζονται μπροστά μου ο μπαμπάς μου με τους 2 κολλητούς μου. Φιλί της ζωής. Πάμε...λίγο ακόμα... Φτάνεις...
Βλέπω φώτα, ακούω φωνές και δεν μπορώ να πιστέψω. Τρέχω με ο,τι δυνάμεις μου έχουν μείνει. Η μητέρα μου πρώτη να με περιμένει. Φιλί και συνεχίζω.. δεν το πιστεύω ότι τερματίζω. Φωνές, σκέψεις και δάκρυα γίνανε ένα και μου ψιθυρίζουν τερμάτισες... τερμάτισες...τερμάτισες
Οι κουδούνες είναι η στιγμή της λύτρωσης. Χρόνια το ονειρευόμουν και τώρα τις χτυπάω με όλη μου την ψυχή.
Είχε δίκιο ο Καζαντζάκης. Πράγματι. Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει.
from darkness to LIGHT τελικά!
-----------------------------
(*) Ο Θοδωρής τον Οκτώβρη του 2022 ήταν 21 χρονών και 6 μηνών και με τον τερματισμό του κατέχει τον τίτλο του νεώτερου τερματίσαντα στον ROUT CLASSIC 100 MILES και μάλιστα στην μεγαλύτερη εκδοχή του (175.5 χλμ +9000) .Το 2023 τερμάτισε για 2η συνεχόμενη φορά τον ROUT!
